Bericht uit de bubbel: cameraman Jan-Willem

Geen publiek, wél een toptoernooi: dankzij veel extra veiligheidseisen kan het 48e ABN AMRO World Tennis Tournament toch doorgaan. Maar wie maken het mogelijk? Wie hoort bij het selecte gezelschap dat de hele week aan het werk is in Ahoy? En hoe is het leven in de tennisbubbel? Deel 5: Video-producer Jan-Willem de Lange: "We zitten in een bioscoopfilm".

Hij ziet van heel dichtbij hoe ontspannen ('kaartend tot vlak voor het begin van zijn partij’) Stan Wawrinka naar zijn wedstrijden toeleeft, welke smaak thee Andrey Rublev drinkt en hoe de Russische spelers elkaar - bij winst én verlies - steunen: video producer/cameraman Jan-Willem de Lange is bij het 48e ABN AMRO World Tennis Tournament de enige journalist die voortdurend in de strikt afgescheiden 'spelersbubbel’ mag verblijven. Of beter gezegd: moet verblijven.

De Lange voelt zich bevoorrecht; hij realiseert zich maar al te goed dat hij dit jaar een dankbare, exclusieve taak heeft. "Het voelt bijna alsof ik deel uitmaak van een geheim genootschap, van een exclusieve club. De spelersbubbel en de catacomben van Ahoy zijn eigenlijk één grote tv-studio. Het is immers een tv-toernooi geworden; zonder tv zou er dit jaar geen toernooi zijn. We maken dit jaar een film, met Richard Krajicek als tv- regisseur. En die film heeft veel figuranten. Pas aanstaande zondag, in de finale, weten we wie de hoofdrolspelers zijn. Maar het feit dat je ruim een week tot elkaar veroordeeld bent, zorgt voor een bijzonder groepsgevoel.’’

Unieke kans
Waar het toernooi voor de meeste betrokkenen als 'tusseneditie’ wordt beschouwd, ziet De Lange het evenement als een unieke kans. "Tijdens de interviews met de spelers merk ik nu dat ze minder afgeleid zijn, dat ze minder 'geleefd’ worden. De spelers zijn nu een beetje van de cameramensen, zo voelt het. Normaal gesproken hebben ze maar een paar minuten voor een interview omdat ze gauw weer naar een signeersessie of sponsorverplichting moeten. Die zijn er nu niet, en ze kunnen ook niet de stad in. Er is minder ruis, dus spelers zijn wat relaxter, blijven wat makkelijker hangen. Samen met acteur Jan Kooijman (die deze week interviews met de topspelers doet-red) proberen we de items ook wat persoonlijker te maken, ook omdat we merken dat er meer spelers ontspannen zijn.’’

Rojer
Bovendien ziet hij tafereeltjes in de spelersbubbel die anders verborgen blijven. Een voorbeeld: Stefanos Tsitsipas loopt de hele dag gelukkig te wezen met zijn broer Petros en zijn vader. "Dat is een heel gezellig Grieks theekransje. En Jean-Julien Rojer, die dit jaar een nieuwe dubbelspelpartner heeft, moest hier uitgerekend in de eerste ronde tegen zijn oude partner Horia Tecau spelen. Vlak voor zijn partij zocht Rojer z’n oude maatje direct op. Dat zie je niet terug in de score, maar ik vind zoiets mooi om te zien’’, aldus De Lange, die naar eigen zeggen zelf helemaal 'tennis-lijp’ is.

Hotel
Het 'spelersbubbelgevoel’ voor De Lange, sinds 2011 al actief als cameraman voor het ABN AMRO World Tennis Tournament, gaat ver: hij verblijft ook in het spelershotel. "Dat is ook nieuw voor mij. Er is overal, dus ook in de ontbijtruimte, voldoende ruimte gecreëerd. En je ziet welke spelers elkaar opzoeken, dat ze het gezellig met elkaar hebben, wat dat betreft zie ik nog geen spoor van irritaties. Voor de spelers is het natuurlijk ook een vreemde editie. Ze zitten in het centrum van de stad en kijken tijdens de avondklok uit op een verlaten stationsplein: een teken van deze tijd. Deze editie zal iedereen lang bijblijven.”

Puur tennis
Dat geldt zeker voor De Lange. "Natuurlijk mis ik voor mijn video’s ook de energie en het geluid van het publiek waar ik normaal gesproken gebruik van maak. Aan de andere kant: wat we dit jaar zien, is tennis in z’n meest pure vorm. We beleven hier een bioscoopervaring: je krijgt het gevoel dat je nu rechtstreeks bijvoorbeeld in het hoofd van Andy Murray kan kijken. Eén moment zal me altijd bijblijven: een lange wereldrally in de partij van Robin Haase en Andy Murray. Uiteindelijk wint Haase de rally, en waar je normaal gesproken een orkaan van geluid en ontlading van het publiek zou verwachten, blijft het nu doodstil. Er is geen afleiding, het gaat meer dan ooit alleen maar om de sport. En we horen alles: elk zuchtje, het gepluk aan snaren. Er wordt vaak gezegd dat je vroeger op Wimbledon een speld kon horen vallen, maar dat is hier nu echt het geval. Kortom: laten we van deze editie genieten zoals het nu is.’’