Bericht uit de bubbel: Stringer Richard Musters

Geen publiek, wél een toptoernooi: dankzij veel extra veiligheidseisen kan het 48e ABN AMRO World Tennis Tournament toch doorgaan. Maar wie maken het mogelijk? Wie hoort bij het selecte gezelschap dat de hele week aan het werk is in Ahoy? En hoe is het leven in de tennisbubbel?

 Deel 3: Stringer Richard Musters: "Het is de liefde voor het vak"

Het is spitsuur in de catacomben van Rotterdam Ahoy. In een afgescheiden ruimte waar de rackets van de topspelers van het 48e ABN AMRO World Tennis Tournament worden bespannen, dichtbij het centre court, werken vier mannen zich in het zweet. 'Stringer’ Richard Musters is een van hen. Hij is voor het vijfde jaar op rij actief bij het ABN AMRO World Tennis Tournament. En dat 'actief' mag je best letterlijk nemen, blijkt uit zijn verhaal én de koortsachtige drukte bij de stringers, waar rackets in hoog tempo worden afgeleverd. "Kijk, daar komen weer vijf rackets van Tsitsipas binnen."

Voor Musters en zijn drie maten, werkzaam voor racketfabrikant Tecnifibre, is het een sport om de rackets van de toppers zo snel én vooral zo goed mogelijk te bespannen. Dat doet het Tecnifibre-team over het hele seizoen overigens niet alleen in Rotterdam, maar bijvoorbeeld ook in Monte Carlo, Miami en Delray Beach.

Musters: "Iedere speler heeft z’n eigen voorkeuren en wensen. Hybride bespannen is momenteel helemaal hot: dat betekent in de lengte van het racket polyester snaren en in de breedte darm." Er zijn meer wensen, waarbij vooral het aantal kilogrammen van belang is. Zo wil Adrian Mannarino z’n rackets op 10,5 kg laten bespannen, terwijl Wawrinka en Haase hun rackets op liefst 28 kg willen hebben.

Machine

Musters laat een bonnetje zien dat aan elk racket is bevestigd. Daarop staan de voorkeuren van de speler, inclusief bijzondere grips en het tijdstip waarop het racket klaar moet zijn. Een bespanmachine ("we hebben hier de Rolls Royce onder de bespanmachines") verlicht de klus, maar het blijft handwerk. "Met alles erbij, dus snaren eruit knippen, nieuwe stickers en logo’s erop en bespannen zijn we ongeveer twintig minuten per racket bezig. Tenzij we een racket krijgen van een topspeler on court, die dus tijdens zijn partij opeens iets bijzonders wil. Dan komt er een runner met het racket hierheen en doen we het in tien minuten."

Piek

Natuurlijk is het cool als je kunt zeggen dat je de rackets van Medvedev of Tsitsipas bespant, maar het is zeker niet alle dagen feest. "We beginnen elke dag om 8 uur ’s ochtends, en blijven tot een half uur na de laatste avondpartij, dus meestal tot 12 uur, half een ’s nachts aan het werk. Wel zit de grootste piek bij ons in de eerste dagen, als iedereen nog in het toernooi zit. De laatste dagen is er meer ruimte om tussendoor zelf even tennis te kijken."

Interactie

En nee, ook het team van Musters mag niet op de tribunes plaatsnemen. "We kijken hier op ons eigen scherm. Dat vind ik dit jaar wel jammer. Andere jaren stonden we bij de tribunes, in de openbare ruimte, en hadden we veel meer interactie met de toeschouwers, dat is gezelliger. Aan de andere kant geeft dit werk me nog steeds veel voldoening. Het is de liefde voor het vak, tennis is mijn passie, en ons werk wordt gewaardeerd. Sommige topspelers zijn wel eens, hoe zal ik dat netjes zeggen, 'gezond-kritisch', maar we krijgen meestal complimenten hoor."

En, zo benadrukt Musters, zeker in deze corona-editie lukt dit werk alleen als de sfeer binnen 'de ploeg', het stringers-team dus, goed is. "Als iemand van ons het even zat is, zetten we de muziek wat harder. Muziek uit de jaren ’70 is ons beste medicijn. Het is gewoon wat moeilijker werken dan andere jaren: we zitten in onze eigen bubbel, laten ons elke dag testen, we lopen de hele dag met mondkapjes op en zien weinig andere mensen." En met een knipoog: "Maar we gaan ervan uit dat dit maar voor één jaar is hè?"