Diede de Groot schrijft historie, nu ook in eigen huis
18 Februari 2023
Presteren en haar sport promoten. Met die instelling reed Diede de Groot op zaterdagmorgen het centre court op voor de eerste vrouwenfinale bij de rolstoelers in 50 jaar ABN AMRO Open. Het lukte haar allebei glansrijk. De 26-jarige sportheldin uit Oudewater versloeg de taaie Japanse Yui Kamiji met 3-6 6-4 6-2 en zorgde voor een geweldig debuut van het wheelchair voor vrouwen in het Rotterdamse tennispaleis. '’Wow!’’, was dan ook haar eerste reactie nadat zij was gehuldigd, '’Supergaaf dat wij ons mogen aansluiten bij dit mooie toernooi en dan ook nog eens op deze baan.’’
De Groot, winnares van 17 Grand Slam-titels alsmede goud bij de Paralympische Spelen, boekte alweer haar 84e overwinning op een rij, sinds haar nederlaag tegen diezelfde Kamiji van twee jaar geleden. Niks bijzonders, zou je zeggen, maar zo was het niet. Op het fameuze centre court moest ze aanvankelijk toch eerst haar zenuwen overwinnen. Pas na twee keer opslagverlies en een 1-4 achterstand ging het allengs steeds meer op rolletjes.
'’Als ik heel eerlijk ben, was het een moeilijke start, ja’’, aldus de kampioene. ,,Alle ogen gericht op mij, dat voel je. Je familie zit er, en het bijzondere van de eerste rolstoelfinale op het centre court, dat je historie schrijft, doet ook iets met je. Ik hoopte dat er ten minste vijf mensen zouden komen kijken, maar het waren er veel meer. Er was echt een goede sfeer. Bovendien moest ik wennen aan het licht. Dit was immers pas mijn eerste binnentoernooi.’’
Eenmaal op dreef, toonde De Groot met de 28-jarige, gewiekst spelende Kamiji aan dat ook rolstoeltennis een geweldige sport is om als toeschouwer naar te kijken. Het spel spreekt tot de verbeelding en vooral de handigheid, want er komt heel wat bij kijken om een rolstoel in zo weinig tijd met de juiste vaart op de juiste plek te krijgen. Met bovendien een racket in één hand. Het doorzettingsvermogen van deze spelers is al bewonderenswaardig, maar dat zij zo knap manoeuvreren en de bal raken, blijft boeien.
Esther Vergeer, al vijftien jaar de toernooidirecteur bij het wheelchair voor mannen in Rotterdam, zag een en ander met veel voldoening aan. '’Wat een week en wat een finale! Het is waanzinnig hoe het rolstoeltennis is opgenomen in dit toernooi, dit jaarlijkse tennisfeest. Ik ben echt enorm trots. Je kan ook aan het publiek merken dat mensen zich betrokken voelen bij Diede.’’ En dan, zoals altijd strijdvaardig, '’Ik ga mijn stinkende best doen om meer van dit soort toernooien voor elkaar te krijgen. Ik zal bij de spelersvakbonden ATP en WTA blijven zeuren, want uiteindelijk moet dit heel normaal worden.’’
Met Diede de Groot heeft Vergeer een geweldig uithangbord voor haar ideaal. De winnares is ook na zeven jaar rolstoeltennis, waarvan vijf jaar als de nummer 1, nog onverminderd gretig. Na de prijsuitreiking keek ze bijvoorbeeld al snel weer vooruit naar de dubbelspelfinale. '’Ja, ik ga dit wel even vieren, maar het blijft bij een klein feestje. Ik moet immers nog een keer de baan op.’’
Bij die dubbelspelfinale op baan 2 bleek De Groot in de namiddag niets aan scherpte te hebben ingeboet. Met landgenote Aniek van Koot liet ze de Britse combinatie Cornelia Oosthuizen/Lucy Shuker volstrekt kansloos: 6-0 6-0 in 50 minuten.
Terug naar overzicht